رئیس جمهوری گفت: بی تردید دانشگاه‌های ما مسئولیت بسیار سنگینی را امروز بر دوش دارند و متقابلا دولت و جامعه هم در برابر دانشگاه مسئول است. اینکه خدمات دولت کافی هست یا نیست، اینکه از لحاظ علمی و ورزشی و رفاهی به اندازه کافی امکانات را فراهم کردیم یا نه، باید اعتراف کنم نقص هایی هست و باید برای رفع آن تلاش کنیم.

به گزارش پایگاه خبری سرمایه گذاری آنلاین،حجت‌ الاسلام و المسلمین حسن روحانی در مراسم آغاز سال تحصیلی دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی و فناوری کشور در دانشگاه تهران، گفت: من خودم را فرزند حوزه و دانشگاه می‌دانم. خوشحالم درس‌های حوزوی‌ام در حوزه علمیه قم که بالاترین مرکز دینی حال حاضر است و درس علمی‌ام در دانشگاه تهران که همواره یک مرکز علمی با اعتبار است را در کنار اساتید دانشگاهی ممتاز خوانده‌ام. مجموعه دانشگاه و حوزه اداره آینده جامعه را بر عهده دارند.

روحانی گفت: بی‌تردید دانشگاه‌های ما مسئولیت بسیار سنگینی را امروز بر دوش دارند و متقابلا دولت و جامعه هم در برابر دانشگاه مسئول است. اینکه خدمات دولت کافی هست یا نیست، اینکه از لحاظ علمی و ورزشی و رفاهی به اندازه کافی امکانات را فراهم کردیم یا نه باید اعتراف کنم نقص هایی هست و باید برای رفع آن تلاش کنیم.

اهم اظهارات وی را در ادامه به نقل از ایسنا و مهر بخوانید؛

* زمین ورزشی فوتبالی که ما می آمدیم ورزش می‌کردیم، الان به محل نماز تبدیل شده است؛ الحمدالله برای نماز یک مصلی خوب درست شده است. البته تاکید می کنم به وزرای مربوطه به همان اندازه که برای علم جوان‌ها وقت می گذاریم برای ورزش‌ آنها هم باید وقت بگذاریم. باید همه این موارد برای دانشجو در کنار هم قرار بگیرد تا ما هم بتوانیم بگوییم به وظیفه خود به خوبی عمل کردیم.

* دانشگاه ما باید به دانشگاه مهارت‌محور تبدیل شود البته علم پایه توسعه و پیشرفت است اما نباید به علم اکتفا شود بلکه باید در کنار مهارت و تربیت دانشجو برای ورود به اجتماع جهت پذیرفتن مسئولیت قرار گیرد.

* گسترش فضای دانشگاه بدون کیفیت، مطلوب ما نیست. فضای کمی و کیفی باید در کنار هم قرار بگیرد. دانشگاه در رشته‌های مختلف به وظایف و رسالت خودش به خوبی عمل کرده است. نسبت به دنیا خیلی عقب نیستیم و حرکت های خوبی داشتیم.

* چند نمونه دیدم که فردی که پزشک متخصص است و در کشور پیشرفته آلمان بخشی از مسئولیت را بر عهده دارد وقتی یکی از اقوامش به جراحی نیاز دارد به تهران برای عمل می آورد. من پرسیدم چرا اینجا؟ وقتی هر دوی شما آلمان هستید. گفت که ایران به لحاظ درمان و رسیدگی کمتر نیست. او گفت که از لحاظ بهداشتی مراکز درمانی ما بهتر است. حالا این جمله را هم فراموش کنیم؛ مهم این است که آن فرد ترجیح می دهد به ایران بیاید. نشان می دهد کشور ما یک کشور پیشرفته است و برای ما جای افتخار است.

* شما ممکن است بگویید شغل کافی برای فرد تحصیل کرده نیست، در جای خود درست است؛ اما یک فارغ‌التحصیلی که مهارت دارد زودتر به شغل می‌رشد تا عالمی که علم را خوب می‌داند و در مغزش مطالب علمی انباشته شده است.

* در سال 1351 به روستاها برای کارآموزی امور قضایی می‌رفتیم. وقتی رفتم در دادگاه دیدم چیزی بلد نیستیم. در حالی که رئیس دفتر یک دادگاه از یک لیسانسه بهتر می دانست باید چه کرد. در کارآموزی قضایی بود که ما یاد گرفتیم. ما بیست دانشجو بودیم که وارد پزشک قانونی شدیم، چند نفر که غش کردند، جنازه‌ها آنجا بود و کار سخت و دشواری بود. آن روزها فهمیدیم پزشکی قانونی چه اندازه سخت است.

* این نکته ای که فرمودند علم در گذشته هر چند سال دو برابر می شد و امروز با گذشت هر چند روز دوبرابر می شود درست است. پیشرفت علم سرعت دارد. در دانشگاه که کتاب همین امروز را درس نمی دهیم. حداقل برای سال قبل است. استادی هم که داریم دانشش به نسبت امروز عقب است. دانشجو را برای کی می خواهیم تربیت کنیم؟ همین امروز؟ دانشجو را برای آینده می خواهیم تربیت کنیم. کارمان مشکل است که دانشجو چند سال بعد نه تنها مشغول کار باشد، بلکه مدیر خوبی هم باشد.

* باید دانشجویان مان را برای فردایی که بسیار متفاوت است آماده کنیم. در گذشته با اسب و شتر مسافرت می کریدم الان ماشین داریم. جای اسب تندرو را ماشین گرفته که خوراکش هم ینجه نیست، بنزین می خواهد. جای کارگرها را ربات‌ها می گیرد. من در ژاپن یک کارخانه مهم دیدم همه کارگرانش ربات بودند. مهندسان هم در یک اطاق با کامپیوترهایشان کار می کردند. تحولات بسیار سریع است و بار مسئولیت ما بسیار سنگین شده است.

* در برخی دانشگاه های اروپا مهارت استفاده از فضای مجازی را اولین  اولویت گرفتن دانشجو می دادند. ز گهواره تا گور دانش بجوی شعری است که امروز بیش از دیروز به درد ما می خورد. اینکه ده سال پیش چه یاد گرفتیم کافی نیست. آن ها یک پلت فرم است که ما را پیش می برد.

* دانشگاه جایی است که برای ادامه و تنظیم فعالیت پژوهشی و دانشی باید فعال باشد. علم فروشی نکنید، اما پژوهش‌ها را بفروشید. کاری کنید که با ارزش بالا و والا در جامعه خودمان و دنیا عرضه شود.

* {با اشاره به موضوع خودکفایی دانشگاه‌ها}: در آینده می شود دانشگاه به خودکفایی برسد. دانشگاه را باید  به بخش خصوصی وصل کرد. بخش خصوصی آن کسی است که نیمه شب هم برای کسب درآمد بیرون می رود، منتظر صف و مشتری است اما کارمند ساعت کاری دارد و منتظر تمام شدن مشتری است. کار خصوصی و دولتی فرق دارد و ما باید دانشگاه را به بخش خصوصی نزدیک کنیم.

* به انتخابات مجلس شورای اسلامی نزدیک می شویم، فضای دانشگاه هست که انتخابات را گرم می‌کند. عمدتا در زمان انقلاب هم دانشگاه و حوزه فضا را گرم می کردند. سرنوشت آینده کشور ما را انتخابات‌ها روشن می کند. با همه نقص و اشکال بهترین کار صندوق است. برای اصلاح، شایسته سالاری و حاکم شدن افکار به‌حق مردم به صندوق نیاز داریم. ما راه دیگری جز فضای پرشکوه انتخابات نداریم ولو اینکه بگویید اشکال و ایرادی هست. علی ‌رغم همه آن‌ها تنها راه آینده کشور انتخابات است. هر کسی عاقل تر و فهیم تر است و برای کشور آماده فداکاری است مرد یا زن، برگزینیم. هر کسی که خودش را شایسته می داند خودش را کاندیدا کند،  چه انتخاب شود و چه نشود،  چه بگویند تو صالحی و چه بگویند صالح نیستی.

* اگر یک انتخابات باشکوه و پر رونق با حضور اکثریت مردم را شاهد باشیم قدرت سیاسی ما بالا می‌رود. دشمنان می فهمند مردم به کشور و نظام و آینده امید دارند. همه چیز ما با امید درست می شود.

* در کشور مسائلی داریم که خیلی حل و فصل اش طول نمی‌کشد. مشکل آب، محیط زیست، راه و امثال آن ها با چند سال تلاش برطرف می‌شود، اما یکسری مسائل داریم بلند مدت است و اساتید و دانشگاه‌ها در آن نقش بیش‌تری دارند و آن استراتژی پیشرفت کشور است.

* پیشرفت و آینده کشور در سایه تقابل با دنیا است یا تعامل؟ این مسئله راهبردی اساسی است. 41 سال است به جواب این سوال نرسیدیم. یک عده می گویند تعامل سازنده یک عده می گویند تقابل. یک عده می گویند دشمن ما خبیث است و اینجا دوئل است و باید آن را بشکنیم. عده ای هم می گویند اکثر مشکلات را با تعامل می شود حل کرد. 40 سال است با هم بحث می‌کنیم، پس اگر به نتیجه نرسیده‌ایم راهش این است که در همه‌پرسی از مردم بپرسیم.

*عده‌ای می‌گویند برجام خوب و عده‌ای دیگر می‌گوید برجام بد بود. در حالی‌که دعوا بر سر برجام نیست. برجام دعوا ندارد. برجام مثل کوه بر سر برخی افراد (در داخل) خراب شد.ارزش نتایج برجام و پس گرفتن 6 قطعنامه سازمان ملل را حقوق‌دان می‌فهمد و سیاستمدار.هجوم شرکت‌های بزرگ به ایران بعد از برجام حیرت جهانیان را برانگیخت و بیشترین رشد اقتصادی در جهان را به دست آوردیم.

*نمی‌شود که همیشه دعوا کنیم. می‌گویند روی پای خود بایستیم، درست است. می‌توانیم در شرایط تحریم زندگی را بگذرانیم اما رشد و توسعه بدون تعامل با دنیا نمی‌شود.